Vier jaar geleden schreef de auteur voor dit tijdschrift een overzichtsartikel over het werk van Chris Argyris die de effectiviteit van mensen in organisaties onderzocht. In deze terugblik wordt het onderwerp effectiviteit vanaf een ander punt opgepakt.

De auteur reageert op haar vorige bijdrage aan dit tijdschrift en stipt daarbij IoPT-opstellingen aan in het kader van trauma. Hoe meer we begrijpen van trauma en de gevolgen daarvan, des te minder angst hoeven we ervoor te hebben.

In dit vervolgartikel richten de auteurs zich op de magie van verhalen. Fantasie heeft echter niet altijd een positief imago, hoewel het juist een enorme bron voor verandering kan zijn.

Vijf jaar na zijn artikel ‘Wil de echte groep opstaan’ blikt de auteur terug: wat vindt hij er nu van? Vervolgens geeft hij een verdiepend exposé over wat hij onder sociale complexiteit verstaat in de context van groepsbegeleiding en beargumenteert tevens het belang ervan.

In dit artikel worden de existentiële aspecten van de coronacrisis belicht met behulp van het denken van Michel de Montaigne. Deze filosoof leefde in de zestiende eeuw, waarin parallellen te ontdekken zijn met de huidige crisis.

Bij het begeleiden van cliënten vanuit de arbeidsre-integratie zag de auteur overeenkomsten met mensen die vastlopen in rouw na verlies van een dierbare.

Kijken met de bril van verlies is voor iedere begeleidingskundige van belang. Want wie zich in een transitie bevindt, verliest altijd iets. Verlies is daarom onderdeel van elk levensverhaal.

In dit onderdeel van Ontmoeting vertellen begeleidingskundigen over wat hen maakte tot wie zij zijn. Via welke weg kwamen ze in het vak terecht?

Adviseren moet anders. Niet alleen bij multipartijvraagstukken in de steeds complexere maatschappelijke ketens en netwerken.

De auteur merkt dat hij steeds meer vraagstukken op zijn bord krijgt die zowel gaan over eigen verantwoordelijkheid als over gezamenlijkheid. Dat levert hem vaak hoofdbrekens en frustraties op.

In dit artikel staan de auteurs stil bij het begeleiden van een bijzonder leerteam van hbo-studenten: social-workstudenten die zelf ervaring hebben met hulpverlening.

In dit praktijkgerichte artikel verkennen de auteurs de relatie tussen vragen en de reflectieve ruimte in een-op-een begeleidingssituaties.

‘Als begeleidingskundige wordt mij geregeld gevraagd of ik mijn werk als grafisch ontwerper niet mis – een vraag die verwijst naar een schijnbaar opmerkelijke cross-over. Zelf ervaar ik die als een natuurlijke beweging van het ene ontwerpdomein naar het andere.'

Intelligentie, assertiviteit en rationaliteit worden gewaardeerd in onze cultuur. Maar gevoeligheid kan ondergewaardeerd worden of als probleem worden gezien. Hoogsensitiviteit is echter ook een talentvolle eigenschap.

Ons brein is kwetsbaar. Als coach word je soms bewust of plotseling geconfronteerd met psychisch ongemak, leed en pijn. Hoe ga je daarmee om?

‘Ik kan me niet herinneren dat er een moment in mijn leven was waarop ik geen vechtsporten trainde. Tussen mijn veertiende en tweeëntwintigste vocht ik ongeveer 1.350 karatepartijtjes.

In dit onderdeel van Ontmoeting vertellen begeleidingskundigen over wat hen maakte tot wie zij zijn. Via welke weg kwamen ze in het vak terecht? Wat waren beslissende kruispunten? Welke ontmoetingen, reisgenoten, films, beelden of boeken waren belangrijk? En waren er ook dwaalwegen?

Column van Chris Aalberts: Weg met onderzoek!

In dit artikel geeft de auteur aanwijzingen hoe men reflectief onderzoek kan doen. Dat is onderzoek dat het individuele leerproces doortrekt naar een bijdrage aan het vak.

Ferry Wilting deed begeleidingskundig onderzoek. Zijn manier van werken kenmerkt zich door een grote terughoudendheid als begeleider, een centrale rol voor de metafoor (‘witruimte’) en de inzet van kunstzinnige elementen.