Bij het begeleiden van cliënten vanuit de arbeidsre-integratie zag de auteur overeenkomsten met mensen die vastlopen in rouw na verlies van een dierbare.

‘Ik ben gezegend dat mijn dierbaren en ik tot nu toe gevrijwaard zijn gebleven van corona. Misschien kost het me daarom wel moeite mijn gedachten en gevoelens rond deze coronacrisis te ordenen’, aldus Paul Kloosterboer in zijn column.

In elk veranderingstraject zet je dingen op het spel. Hoe laat je los wat je weet? En hoe kun je ontspannen omgaan met het wegvallen van waarheden die mogelijk niet meer relevant zijn?

Kijken met de bril van verlies is voor iedere begeleidingskundige van belang. Want wie zich in een transitie bevindt, verliest altijd iets. Verlies is daarom onderdeel van elk levensverhaal.

Deze bijdrage verkent de plek van verlies in het werk van predikanten en wat dat betekent voor de begeleidingskundige kant van hun werk.

Een beroepsgroep die bij uitstek te maken heeft met het begeleiden van verlies is die van de uitvaartondernemers. De auteurs spraken met twee van hen over het gevoel van wederzijdsheid in hun werk, het omgaan met lastige situaties en het begeleiden van uitvaarten in de coronacrisis.

In dit onderdeel van Ontmoeting vertellen begeleidingskundigen over wat hen maakte tot wie zij zijn. Via welke weg kwamen ze in het vak terecht?

De auteur bespreekt in deze bijdrage Dagboek van de ziel. De zeven levensfasen van Bertie Hendriks en Mirjam Tirion-Ietswaart.

De auteur bespreekt in deze bijdrage Attachment informed grief therapy. The clinician’s guide to foundations and applications van Phyllis Kosminsky en John Jordan.

Als coördinator van dit nummer voelde ik niet meteen een vonk van inspiratie bij het thema ‘ketens en netwerken’. Mijn eerste gedachte ging uit naar de netwerkbijeenkomsten waarmee ik vooral in de eerste jaren van mijn adviseurschap wel te maken had.

Of het nu gaat om het verminderen van de plasticsoep, het tegengaan van obesitas of het verbeteren van de luchtkwaliteit: voor steeds meer maatschappelijke problemen geldt dat ze niet door één partij afzonderlijk zijn op te lossen.

‘Onlangs werd ik bij een hogeschool teamleider van een team dat zich op centraal niveau gaat bezighouden met studentenwelzijn.

Adviseren moet anders. Niet alleen bij multipartijvraagstukken in de steeds complexere maatschappelijke ketens en netwerken.

De auteur merkt dat hij steeds meer vraagstukken op zijn bord krijgt die zowel gaan over eigen verantwoordelijkheid als over gezamenlijkheid. Dat levert hem vaak hoofdbrekens en frustraties op.

Voor deze aflevering van Ontmoeting gingen de auteurs in gesprek met een ‘supervisieketen’, bestaande uit een supervisant, een supervisor, een leersupervisor en een docent supervisiekunde over hun ervaringen in deze keten.

In dit artikel staan de auteurs stil bij het begeleiden van een bijzonder leerteam van hbo-studenten: social-workstudenten die zelf ervaring hebben met hulpverlening.

In dit onderdeel van Ontmoeting vertellen begeleidingskundigen over wat hen maakte tot wie zij zijn.

Complexe vraagstukken, met een veelheid aan belangen en partijen, zijn aan de orde van de dag. Zonder de belanghebbenden rond de tafel lukt dat niet. Maar hen betrekken blijkt in de praktijk niet zo makkelijk.

De auteur houdt een in 1999 verschenen boek opnieuw tegen het licht: De geïndividualiseerde onderneming van Sumantra Ghoshal en Christopher Bartlett.

Als 68-jarige ervaar ik het thema ‘ruimte’ nadrukkelijk. Door het wegvallen van verplichtingen en vanzelfsprekendheden ontstaat er ruimte in mijn leven. Wat te doen: vertrouwd werk doorzetten, nieuwe dingen aanpakken, de verveling koesteren? Ruimte ervaren is enerzijds een vervulling van een langgekoesterde wens, anderzijds is er ook sprake van ‘horror vacui’, de angst voor de leegte. Een begrip dat staat voor de neiging van een kunstenaar om elk leeg plekje op te vullen: witangst.