Blog Ledenwijsheid - Annick Smit
Van falen naar moed
Vallen en opstaan. En tussendoor leer ik ook nog koprollen! Loesje
In de huidige succes maatschappij is er steeds meer sprake van gevoelens van falen. De kranten staan vol van berichten over jonge mensen die te kampen hebben met burn-out en depressie. Een maatschappij waarin mensen veelal geleerd hebben om vanuit hun hoofd te leven, uit contact geraakt zijn met zichzelf en niet in staat zijn of niet (meer) durven om hun maskers af te zetten. Supervisie kan naar mijn mening hier een preventieve of misschien zelfs wel een ‘helende’ rol in spelen. Wat mij betreft is het een goede ontwikkeling dat op steeds meer opleidingen supervisie een verplicht onderdeel is geworden.
Complexiteit van falen
Aan gevoelens van falen ligt een complex spectrum van verwachtingen en overtuigingen, intern dan wel extern of een combinatie daarvan, ten grondslag.
Onderliggende, vaak verborgen en hardnekkige, interne overtuigingen zijn vaak gedachten en gevoelens als; ik voldoe niet, ik doe er niet toe, ik kan het niet of juist ik moet het goed doen, ik mag geen fouten maken. Onzekerheid en angst spelen een grote rol, bang voor gezichtsverlies of door de mand te vallen, het gevoel dat de ander ons met al onze tekortkomingen te zien krijgt. Basisovertuigingen waar velen van ons in meer of mindere mate mee te maken hebben en in de kern verbonden zijn met afwijzing en/of bestaansrecht. Overtuigingen die soms onbewust meegenomen zijn vanuit het verleden, vanuit de kindertijd. Met als resultaat het vastlopen in een interne drama driehoek, waarbij de rollen van aanklager en slachtoffer vaak prevaleren met stagnatie tot gevolg.
Supervisie ontmaskert
In supervisie worden dit soort patronen bloot gelegd. Je zou kunnen stellen dat supervisie ontrafelt en ontmaskert waardoor vanuit de reflectie en het inzicht een nieuwe beweging (mogelijk) wordt gemaakt. Daar is moed en kwetsbaarheid voor nodig.
Laat ik een klein voorbeeld geven, vanuit mijn eigen ervaring.
Als mens ken ik als geen ander de angst om te falen, bij mij vaak resulterend in hardnekkig uitstelgedrag, vermijding en uiteindelijk stagnatie. Een blokkerende combinatie van als ik het doe moet ik het goed doen en een kernovertuiging ik kan het niet. Het heeft ervoor gezorgd dat ik in mijn leven veel opleidingen niet heb afgerond en ook in een burn-out ben geraakt.
Op dag Y zeg ik ja tegen het schrijven van een blog Ledenwijsheid voor het LVSC, daarbij voelend hoe spannend ik dat vind en tegelijkertijd ook de kans om mezelf te mogen laten zien en bij te mogen dragen aan het uitdragen van ons prachtige vak. Het moet uiterlijk op dag X worden ingeleverd. Inmiddels is het dag X plus 1. In het voortraject van het schrijven van dit stuk werd ik eerst aanklager van mezelf: wat ben je toch een sukkel dat je niet gewoon gaat beginnen, je doet het weer. In de diepte voelde ik de ogen van de lezers die mij gaan beoordelen op de kwaliteit van wat ik schrijf en dat ongetwijfeld onvoldoende zullen vinden, ik zal wel worden afgeserveerd. En daarnaast in de slachtofferrol: er is ook zoveel aan de hand in mijn persoonlijke leven, dus het is gewoon teveel gevraagd. Het lukt me niet, ik kan het niet. Een scala aan excuses bedenkend om er onderuit te komen.
Voorheen had ik gebeld en gezegd dat ik niet kon leveren, de redactie van de LVSC opschepend met een probleem en mezelf opschepend met hernieuwd falen.
Door veel supervisie gekregen en gegeven te hebben heb ik inmiddels geleerd hoe mijn patronen in elkaar steken. Ik herken van mezelf dat en waarom ik uitstel. Ik heb geleerd mezelf de ruimte te geven en te accepteren dat ik het soms nog zo doe, elke keer in reflectie weer dezelfde stappen te doorlopen, dat te respecteren, zonder mezelf af te wijzen. Me te realiseren dat er moed voor nodig is om jezelf te laten zien en horen, uit te komen voor wat je denkt en voelt met altijd weer het risico op afwijzing.
Vroeger had ik het opgegeven en was ik blijven hangen in de onmacht, mezelf op de kop gevend, geen werkelijke verantwoordelijkheid nemend, gevoelens van schuld, schaamte en onvermogen, want zo diep gaat het dan toch.
In het hier en nu rond ik dit blog bijna af, weliswaar een dag te laat, maar toch een koprol gemaakt!
Van falen naar moed
(Gevoelens van) falen laat zich zien in een diversiteit van situaties, dient zich aan in vele vormen of gedaantes. Zonder zicht op wat er zich van binnen afspeelt, zonder zicht op wat er zich in jezelf en/of in de buitenwereld aan (onrealistische) verwachtingen voordoet, zonder zicht op (eigen) patronen en verstrikkingen, zonder zicht op de mogelijkheid om nee of ja te zeggen, zonder zicht op… komt er geen einde aan, geen nieuwe beweging, geen koprollen.
Supervisie kan hierin een preventieve, louterende en zelfs helende rol spelen. Ik wens het iedereen toe!
En tot slot een laatste persoonlijke noot: wat een rijkdom om supervisor te mogen zijn en anderen te begeleiden op hun moedige pad.
Oktober 2023 - Annick Smit
