Meer zicht op het eigen ‘levensscript’ draagt bij aan de verheldering van wie de supervisant wil zijn, als persoon in de beroepsuitoefening en in de context van het werk. Het is echter opvallend dat het levensscript nogal eens ontbreekt in reflectie- en werkverslagen van supervisanten. De auteurs leggen in deze bijdrage uit dat het onderzoeken van het levensscript vraagt om focus op narrativiteit, verdiepende reflectie en veranderende betekenisgeving in begeleidingskunde.