We waren net begonnen aan een eerste verkenning van het thema ‘begeleiderschap met lef’, waar ik over zou gaan spreken, toen ik opeens merkte aan de blikken in hun ogen dat iets hun aandacht had getrokken. Voor ik goed en wel besefte wat dat iets was, had de teamleider het gezegd: ‘Je lip bloedt.’ Geschrokken greep ik naar mijn mond. Die ochtend had ik mij bij het scheren gesneden, maar het had een onschuldig wondje geleken.  Vervelend genoeg was dat wondje nu kennelijk weer opengegaan. Nog vervelender was, dat het tamelijk gemeen bloedde en mijn hand opeens geheel besmeurd was met bloed, aldus de auteur in zijn derde column voor dit tijdschrift.