Empathie is een populair concept dat in meerdere contexten als de basis voor bevredigende tussenmenselijke relaties en verbinding wordt beschouwd.

De auteurs gaan in gesprek met Ignaas Devisch, hoogleraar medische filosofie en ethiek aan de Universiteit van Gent en vooral bekend als auteur, bijvoorbeeld van Het empathisch teveel (2017).

Schaamte is een thema dat aandacht verdient, stelt de auteur. Schaamte raakt iets existentieels in ons, het is een faalervaring die onze identiteit tenietdoet.

Online werken met groepen werd het afgelopen jaar normaal - we konden moeilijk anders en we leerden ermee werken. Een vraag wordt dus, naarmate meer contactbeperkingen verdwijnen, wat we mee gaan nemen naar de nieuwe tijd.

Leren en ontwikkelen in organisaties hangt samen met wat er tussen mensen gebeurt. Onze zintuiglijke waarneming vormt een katalysator voor het verhaal dat we onszelf vertellen over de relatie met de ander en wat ons daarin te doen staat.

De auteurs gaan in gesprek met Piet Weisfelt in zijn prachtig gelegen huis in het Veluwse dorp Heerde.

In dit artikel gaat de auteur in op zintuiglijkheid, op de manier die zij het beste kent en waar zij als professional het liefste mee werkt: vanuit de lijfelijke ervaring.

De LVSC Scriptieprijs 2020 is gewonnen door Marion Rusius. Marion schreef haar scriptie over Supervisie en secundaire traumatisering. Haar winnende scriptie staat op de LVSC Kennisbank.

Majorie van der Cingel heeft tijdens de LVSC Scriptieprijs 2020 de tweede prijs gewonnen met haar scriptie Doelmatig werken met beeldende werkvormen in Supervisie. Haar volledige scriptie staat op de LVSC Kennisbank.

‘Ik ben toch niet gek?’, vraagt men zich weleens af. Voor sommige mensen heeft deze uitspraak een letterlijke betekenis, bijvoorbeeld als iemand tot een minderheidsgroep behoort.

In de literatuur wordt het thema inclusie met name belicht vanuit de context van de (werk)omgeving. Ook het beleid voor diversiteit en inclusie van veel organisaties is gericht op de context van de organisatie als geheel.

Psychiater Jules Tielens was jarenlang straatpsychiater voor dak- en thuislozen met een verslaving in Amsterdam. Als tegengeluid bij de in zijn ogen bureaucratische ggz-instellingen richtte hij een ‘ander’ psychosecentrum op.

Veertig jaar Landelijke Vereniging voor Supervisie en Coaching (LVSC) – een jubileum. Een moment om te vieren, terug te kijken en vooruit te blikken. Reden ook voor een jubileumnummer van Tijdschrift voor Begeleidingskunde. Ook wij kijken daarin terug en vooruit.

De auteur blikt terug op zijn vorige bijdrage aan dit tijdschrift en kijkt tevens vooruit naar de toekomst van de begeleidingskunde, ook in verband met de coronacrisis.

In zijn vorige bijdrage stond de parallel met de orthopedagogiek centraal en de vraag: in welk opzicht en waarom is het begeleidingsproces bij verwaarloosde organisaties anders dan bij gezonde organisaties?

Het vorige artikel van de auteurs was de weerslag van waar zij toen stonden in hun onderzoek naar onmacht. Ze focusten toen vooral op het doorgeschoten postmodernisme en op ‘trickling down’.

Volgens de auteur is Het oneindige verhaal van Michael Ende een treffende illustratie van het grondidee van het invoegen van bestaande verhalen (zoals sprookjes en mythische vertellingen) in begeleidingstrajecten.

‘Hoezo is het hier onveilig?’ In deze vraag, die het vertrekpunt vormde van een eerder artikel over psychologische onveiligheid, ligt al het ongemak besloten dat dit onderwerp met zich meebrengt.

Veertig jaar geleden werd de voorouder van LVSC geboren vanuit de noodzaak om de didactische supervisiemethode van de ondergang te redden. Wat is het verhaal van LVSC? En voor welke keuzes staat de vereniging nu?

Professionele begeleiding gaat over het initiëren, stimuleren en vormgeven van transitie. Een van de belangrijkste oorzaken van falend (bege)leiderschap is dat er onvoldoende met een transitiebril naar verandering wordt gekeken.